Heimkoma og fréttir frá meginlandinu

Mínir kæru Íslendingar. Ef ég er ómissandi á landinu verðið þið einfaldlega að segja mér það. Það þýðir ekkert að þegja bara yfir því og láta allt fara til fjandans þegar ég gerist svo djörf að dveljast erlendis. Síðan kem ég aftur til landsins og hvað er búið að gerast? Jú, borgarstjórnin er fallin aftur, og einhverjum afbragðseintökum af tegundinni Homo Sapiens Hálfvitus dettur í hug að aflýsa Nightwish-tónleikunum. Ég er svosem farin að venjast þessu (yfirleitt þegar ég fer úr landi er skipt um forsætisráðherra), en þetta þykir mér þó einum of langt gengið. Ég er komin aftur, nú má einhver stökkva fram og hrópa “fyrsti apríl!”.

Ohhhh. Mig langaði á þessa tónleika.

Hef núna verið á landinu í 48 tíma, geysiupptekin við að sofa og gera ekki neitt. Evrópa bað að heilsa. Meðal þess sem þar fyrir augu bar var:

-stóísk önd

-ís í meira magni en ég kæri mig um að gera mér nákvæma grein fyrir

-villigaltapasta

-haglél á stærð við klaka úr klakavél

-viðbjóðslega stórir brekkusniglar

-skordýrabitasafn Gunnu

-lestarklefi sem innihélt m.a. okkur, fullan Frakka klæddan einungis í stuttbuxur og bleikan galdramannahatt, fimm slóvenska unglinga sem reyktu hass framan í okkur, og gaur með trommu.

-marsípansafn

-viele Löwen (weil es viele Löwen in Deutschland gibt)

-saltkringlur

Plús svo einhverjar borgir og hallir og kirkjur og listaverk og fjöll og eitthvað svoleiðis. En það nennir enginn að lesa um það. Lestarklefasöguna myndi fólk örugglega nenna að lesa, en það er of mikil harmsaga til að ég afberi að skrifa hana eins og er.

Í ferðinni sannfærðist ég líka endanlega um að ég sé í rauninni ítalskur umskiptingur (þ.e. að það hafi verið skipt á “mér” (þ.e.a.s. íslensk-ensku barni foreldra minna) og ítölsku barni (þ.e.a.s. mér í alvörunni) í æsku). Ég meina, það passar allt svo vel:

1. Ég borða pasta meira en hollt getur talist – alveg eins og Ítalir
2. Ég elska hvítlauk meira en hollt getur talist – alveg eins og Ítalir.
3. Mér finnst að allt sem ekki inniheldur hvítlauk ætti að innihalda blóðappelsínur – alveg eins og Ítölum finnst.
4. Ég á mjög erfitt með hugtakið “snyrtileiki” – alveg eins og Ítalir.
5. Ég er óvenju dökk fyrir Íslending eða Breta – við komu mína til Ítalíu upplifði ég það í fyrsta skipti að falla alveg inn í mannfjöldann hvað litarhaft varðar.
6. Ítalir voru stöðugt að ávarpa mig á ítölsku, þrátt fyrir að ég væri greinilega með fólki sem talaði ekki ítölsku.
7. Foreldrar mínir fóru með “mig” í frí til Ítalíu þegar ég var ekki orðin tveggja ára. Ég man ekki eftir neinu fyrir tveggja ára aldur. Tilviljun? Ég held ekki.

=Þ.

PS. Fyrirgefðu að ég svaraði þér aldrei, Margrét mín, og að við náðum ekki að hittast – ég sá kommentið þitt ekki fyrr en ég var farin út. Láttu mig vita um leið og þú ert næst á leið til landsins!

Lundúnarferðasaga - lygi líkust

Viðvörun: Eftirfarandi ferðasaga getur leitt til ferðatregðu og þunglyndis, og vakið klinískan ótta við samgöngukerfi Lundúnaborgar. Atburðirnir sem hér er lýst voru ekki sviðsettir.

 
Núna í janúar var ég hjá ömmu minni á Englandi, og skrapp yfir helgi til Manchester að heimsækja vini. Það var minnsta mál í heimi að komast þangað ... en sagan af heimferð minni er harmleikur af þeirri gráðu að ég þori ekki annað en að láta skýringarmyndir fylgja ef lesendur eiga að geta fylgst með flækjunum.

Hefst hér heimferðar saga Þóru, harmleikur í alltof mörgum þáttum

Nú, gamanið byrjaði ekki fyrr en ég var komin inn í Lundúnaborg. Lestarferðin frá Manchester gekk eins og í sögu, engar tafir eða leiðindi. Ég hafði farið seint að sofa og vaknað snemma, en svaf samt ekki í lestinni – ég hugsaði að ég myndi bara gera það í lestinni út úr London (úff ... ). Planið var einfalt: lestin frá Manchester stoppaði á Euston-stöð í London – þaðan tæki ég neðanjarðarlestina til Liverpool Street-stöðvar, og þaðan lestina heim út úr London.

 

En þegar til London var komið reisti fyrsta vandamálið sinn ljóta haus; Liverpool Street var lokuð vegna einhverra framkvæmda. Og það eru engar aðrar stöðvar í London sem fara í áttina heim til mín. Obbobbobb ...

 

 

Ég dey nú samt ekki ráðalaus þó einni lestarstöð sé lokað. Ég vissi að lestin mín út úr London stoppaði á Stratford-stöð á leiðinni út úr borginni, og til Stratford er hægt að komast með neðanjarðarlestinni. Það var töluverður krókur að fara þangað frá Euston, en það var alveg mögulegt. Ég lagði því af stað í átt til Stratford.

 

Ferðin með Northern-línunni (svarta strikið) gekk hægt, sem mér fannst undarlegt, þar sem það var sunnudagur og það átti ekki að vera mikið álag á neðanjarðarlestakerfinu á þessum tíma. En ég komst nokkuð vandræðalaust yfir í Jubilee-línuna (græna strikið). Sú lína gekk enn hægar. Að lokum stoppaði lestin bara alveg á stöð úti í rassgati. Þar var hún stopp leeengi, a.m.k. 10 mínútur – fólk var farið að fara út. Þá kom loks tilkynning: vegna bilunar í samskiptabúnaði yrði Jubilee-línunni nú lokað. Farþegar á þeirri línu voru beðnir að fara úr lestunum á þeirri stöð sem þeir voru á. Ég neyddist til að gera það; þar sem engin önnur lína en Jubilee stoppaði á þessari stöð var ég því föst á neðanjarðarlestarstöð einhversstaðar í London. Það eina sem ég var viss um varðandi hvar í andskotanum ég væri var að ég væri ekki nálægt Stratford og lestinni heim.

 Það var farið að reyna virkilega á óbilandi trú mín á samgöngukerfi Lundúnaborgar. En ég neitaði að trúa því að ég væri föst, og fór út af stöðinni. Eftir nokkra umhugsun og kortaskoðun komst ég að því að ég var ekkert voðalega langt frá Docklands Light Railway-stöð (það er n.k. ofanjarðar-neðanjarðarlestarkerfi innan ákveðins svæðis borgarinnar). Og það sem meira er, ég vissi að síðasta stopp DLR-línunnar (bláa strikið) væri Stratford ... ég náði mér því í DLR-miða og beið í korter eftir þeirri mest hægfara lest sem ég hef komið í síðan í Lególandi. En hún fór a.m.k. í rétta átt.

 

Ég hefði alveg verið sátt við að vandræðum mínum hefði verið lokið hér. Slíkri lukku átti ég þó ekki að fagna. Nokkrum stoppum frá Stratford stoppaði DLR-vagninn. Glöggir lesendur munu því miður geta ímyndað sér innihald tilkynningarinnar sem barst okkur þreyttum farþegunum til eyrna: DLR-lestin færi ekki lengra í þessa átt vegna framkvæmda. Farþegar væru vinsamlegast beðnir að fara út hér. Ég var aftur föst á stöð einhversstaðar í Hvergilandi, þar sem engin lest nema DLR stoppaði.

 

 

Hér var ég farin að óska þess að ég hefði lagt mig í lestinni frá Manchester – ég var dauðþreytt, svöng, ákaflega pirruð og einstaklega föst. Ég vissi að ég var mun nær Stratford en ég hafði áður verið, en ekki það nálægt að ég treysti mér til að labba ein í myrkrinu (það var orðið framorðið á þessum tímapunkti ævintýrisins) gegnum hverfi sem ég hafði aldrei áður komið í. Ég rölti út af stöðinni, og fór að vinna í að finna mér strætó sem færi í rétta átt. Í fylgd hóps annarra pirraðra Stratford-fara tókst það á endanum, og við komumst í strætó sem fór á Stratford-stöð (strætóinn var ekki double decker. Þegar hér var komið við sögu hefði mér samt verið sama þó hann hefði verið þaklaus yfirleitt, eða hestdreginn, ef hann hefði komið mér í rétta átt).

Stratford, Stratford. Aldrei hafði þessi austur-Lundúnastöð verið jafn fögur í augum mínum. Allt ferðalagið hafði ég verið í reglulegu símasambandi við ömmu mína (sem beið eftir mér heima, og hefði dáið þrisvar af áhyggjum yfir seinkun minni ef ég hefði ekki hringt reglulega – mér var búið að seinka um nokkra klukkutíma hérna). Allt í kringum mig á Stratford var þreytulegt fólk í símanum, og allir sögðu einhverskonar útgáfu af því sama: “mér seinkaði, ég veit ekki hvað er í gangi í neðanjarðarlestunum, þú getur ekki ÍMYNDAÐ þér hverju ég er búin(n) að lenda í ...”. Ég fann rétta lest.

 

Sagan, ótrúlegt en satt, heldur áfram. Þetta var rétt lest. En vegna einhverra framkvæmda á teinunum fór hún ekki alla leið til Walton, heldur stoppaði í Marks Tey. Til viðmiðs má ímynda sér að rútan frá Akureyri færi af einhverjum ástæðum ekki alla leið til Reykjavíkur, heldur stoppaði í Borgarnesi og færi ekki lengra. 

Ég var ekki hress. Ó, svo mikið ekki hress. En Borgarnes, þó það sé ekki Reykjavík, er allavega fjandanum nær Reykjavík en Akureyri. Ég fór þess vegna í lestina, því hvað átti ég að gera? Setjast niður og grenja?

 

Til Marks Tey komst ég á endanum. Þar skoðaði ég málin – í ljós kom að ég gat tekið rútu frá Marks Tey til Walton, ef ég nennti að bíða í klukkutíma (ég hafði rétt misst af síðustu rútu). Ég hafði ekki val um að nenna því eða ekki; ég beið í klukkutíma á stöðinni, og rútan kom á endanum. Hún var double decker, en mér var eiginlega sama. Ég sat niðri því ég var eini farþeginn, og ég vildi ekki hætta á að bílstjórinn héldi að rútan væri orðin tóm og færi bara heim til sín og læsti mig inni (miðað við hvernig dagurinn hafði gengið var það alveg raunhæf hætta). Ég var of þreytt til að vera almennilega pirruð yfir því að rútubílstjórinn þurfti að stoppa á svona 40 milljón stöðvum og bíða í 10-15 mínútur á hverri, þó klukkan væri orðin 10-11 að kvöldi og engir farþegar sjáanlegir, og spjalla við félaga sinn á hverri lestarstöð fyrir sig sem við stoppuðum á. Loksins sniglaðist hann inn til Walton. Ég trúði því varla að ég hefði komist á leiðarenda; undir lokin átti ég alveg eins von á að rútunni yrði rænt af geimverum.

 

 

 

Ég hafði ætlað að skreppa til London í búðir næsta dag. Það gerði ég ekki.

=Þ.